روز به روز بیش تر متوجه می شوم که چیزهایی که «به طور ضمنی» در کودکی و نوجوانی از خانواده می گیریم چه تاثیر عمیق و پررنگی بر روح و روان و شخصیت و منش ما می گذارد. می دانم، این را خیلی ها گفته اند و نوشته اند، اما تجربه ی زیسته چیز دیگری است! شهود «پسا سی سالگی» (!) از جنس دیگری است.
حالا فکر می کنم احتمالا سال ها بعد خواهم فهمید که چه چیزهایی به دخترم داده ام. فقط امیدوارم چیزهای خوب و مثبتی که به اش می دهم بیش تر از منفی ها باشد...
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر