چرخه‌ی پایان‌ناپذیر

آیا انتظارداریم آدمی که یک عمر، در هر وضعیتی که قرارگرفته، در مقام فرودست (مثلاً فرزند، دانش‌آموز، دانشجو، مشتری، ارباب رجوع،‌ کارگر، کارمند، بیمار و ...) علناً تحقیر شده است، وقتی همزمان (یا ناهمزمان) در وضعیت‌هایی در مقام فرادست قرار می‌گیرد (مثلاً والد، معلم، استاد، فروشنده، رئیس، مدیر، صاحب منصب، پزشک و حتی نگهبان و سرایدار یک ساختمان...)؛ بلندنظری پیشه کند، خودبزرگ‌بین و خودشیفته نباشد و از تحقیر فرودستان‌اش – به هر شکل ممکن ودر دسترس- احساس رضایت و آرامش عمیق قلبی به‌اش دست ندهد؟
و خروجی این سیستم آیا می‌تواند آدم‌هایی با ارزش‌های اخلاقی متعالی باشد؟