ژانر
اينا كه فقط وقتي حال
شون «خيلي» بده و از عالم و آدم شاكي اند و تنهان و انباشته از انرژي منفي اند،
سراغت رو مي گيرن و بهت زنگ و سر مي زنن و ازت ميخوان باهاشون وقتي بگذروني.
البته ايرادي هم
نداره، و بلكه حس خوشي داره كه آدم احساس كنه مي تونه ديده شدنش يا كلماتش براي يه
آدم خسته و مغموم يا آشفته و خشمگين آرامش‌بخش باشه. ولي بد نيست وقتي حال خوشي
دارند و اوضاع شون بر وفق مراده هم يادي از آدم بكنند! خوشحالي شون آدمو شاد مي
كنه، همون قدر كه غصه هاشون غصه دار.
اين هم بد نيست شنيدن اش، يهويي!
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر