آنچنان که پیدا است در هر جای دنیا که باشی -در کشوری صنعتی و توسعه یا فته یا در کشوری جهان سومی- باید سخت کارکنی تا سطح متوسطی ازرفاه مادی را برای خودت و احیانا آینده ات تامین کنی. اما حدس می زنم چیزی که زندگی در دنیای جهان سومی ما را سخت می کند احساس عدم امنیتدر ابعاد مختلف اجتماعی و اقتصادی است که استرس های ریز و درشت روزانه و عمرانه را به ما تحمیل می کند. احساس نا امنی ای که عمدتا ناشی از بی هنجاری، بی ثباتی عمومی و در نتیجه پیش بینی ناپذیری زندگی است. فکر می کنم پیش بینی پذیر بودن روند زندگی مهم ترین منبع احساس امنیت و آرامش باشد.