نیم‌نگاه

۰۳ مهر، ۱۳۸۵

چه سخت و رنج‌آور است که جسم آدم نتواند همپای روح و خواسته‌های روح‌اش راه بیاید...

۱ نظر:

ناشناس گفت...: سلام. یعنی این آدم روح بزرگی داره. زیاد هم نباید برای همچین روحی رنج آور باشه. شاید جسم رنج میبره. ولی با روحیه ی خوب میشه یه فکری براش کرد. راستی این که جواب قطعی همه چیز را میداند به ما معرفی کنید چند تا سوال مهم دارم بدون جواب مونده شاید بتونه کمک کنه. موفق و شاد باشید; ۰۳ مهر, ۱۳۸۵ ۰۴:۵۸

درباره‌ي نيم‌نگاه

این‌جا چنان که از نام‌اش پیدا است، چیزی جز «نیم‌نگاه»های من نیست: ایده‌هایی که اغلب دفعتاً به ذهن می‌رسند و بدون تأمل خیلی زیاد و شرح و تفصیل، (اما نه بدون منطق یا با منطق و استدلال سست) درج می‌شوند که از یاد نروند. به این امید که بعدها شاید حوصله و فرصتی برای تأمل و تحقیق بیش‌تر و شرح و بسط آن فراهم بیاید. گاهی هم تنها به اشتراک گذاشتن یک تجربه‌ی انسانی است که ممکن است دیگران هم تجربه کرده باشند، اما نفس روایت کردن و شاید خواندن‌اش از نظر من دلپذیر است.

درباره وبلاگ نوشتن:

* توضيح

* از نوشتن

* وبلاگ و تعمیم های ناروا