تجربه ی درد

می پرسم:«فکر می کنی شبیه چی باشه؟» از جواب دادن طفره می رود، به دلیلی که نمی فهمم. می گویم که به نظرم چیزی شبیه از سر گذراندن دوره ی نقاهت یک بیماری سخت یا یک جراحی سنگین باشد: احساس درد، احساس کوفتگی، خستگی و فرسودگی، تب گاه و بیگاه ... و رنج، خیلی خیلی به آرامی زایل خواهد شد، شاید اما البته اثر زخمی یا برشی روی پوست بماند برای مدتی مدید یا بیشتر... مادرم تعبیری دارد شبیه این که: «درد خروار خروار می آید و ذره ذره می رود»... مادرم یک چیز دیگر هم می گوید، این که درد شب ها عود میکند، این را هم به تجربه دیده ام که درست است. حس دیگری که در مورد درد و بیماری داشته ام این بوده که در بحبوحه ی بیماری های معمولی فکر میکرده ام که هرگز سلامتی ام را دیگر به دست نخواهم آورد، عمیقا به این باور داشته ام! این پنداشت را هم شاید سی سالگی شست و برد! بزرگ شدم بالاخره!

پ.ن. گاهی با همان نگاه سرسری دیده ام که تحقیقات (خصوصا کیفی) زیادی در حوزه ی پزشکی و پرستاری در مورد تجربه ی درد (خصوصا دردهای مزمن) انجام شده که باید جالب باشد. به نظرم این عمیق ترین، ناب ترین و بی واسطه ترین حسی است که هر آدمی تجربه می کند. این را زمانی حس کردم که چیزی در مورد برساخت اجتماعی بودن درد و ... نمی دانستم، اما با تمام وجود چیزی را حس می کردم که تا به حال تجربه نکرده بودم، حسی تر از این دریافتی به نظرم نداشته ام... حوالی هشت سال پیش... اسفندماه و کمی پس از آن ... . به نظرم دقیق تر دیدن این پدیده خیلی حرف ها برای ام داشته باشد، درد جسمانی شاید دقیقا همان جایی است که پیوند یا یکپارچگی تن و روان را آدم خودش بی واسطه و بی فلسفه احساس می کند... سؤالی که در ذهن ام هست این است که چه نسبت یا تشابه و تمایزی هست بین دردی که تن حس می کند (و بعد روان را هم درگیر می کند) و دردی که روان حس می کند (و ممکن است بعدا بدن را هم درگیر کند)؟

پ.پ.ن. میدانم که خیلی سردستی نوشته شده! شاید به این دلیل که نتوانسته ام زیاد روی اش تأمل کنم، به این دلیل که خوشبختانه در این سال ها تجربه های متعدد یا جدی ای از درد نداشته ام که فرصت خودکاوی به ام بدهد. برای هیچکس اما دیر و دور نیست که پیش بیاید...