نیم‌نگاه: خواهد گفت آیا؟

۱۲ مرداد، ۱۳۹۰

خواهد گفت آیا؟

گفتم که: کمی نگران ام. نمی خواهم به دخترک فشار بیاورم برای انجام کاری که دوست ندارد، ولو این که به نظرم به صلاح خودش و آینده اش باشد. در عین حال نگران ام که یک روزی شاکی بشود که چرا با فشار وادارش نکرده ام چیزی را که در آینده به کارش می آمده یا میتوانسته مفید باشد، بیاموزد یا انجام بدهد...

گفت: "جریان طبیعی تغییرات انتظارات نقش نسلی این نتیجه را به دنبال خواهد داشت. فقط آدم های کم هوش با وابستگی شدید عاطفی ممکن است در این مورد به پدر و مادرشان رحم کنند."

چه آرامشی پیدا کردم با شنیدن این حرف. اگرچه می دانم که این حرف را نباید دستاویز و توجیه گر بی مسوولیتی بکنیم، اما گاهی به یادآوردن اش بد نیست برای این که از رؤیا یا فشار هنجاری super mom بودن رها شویم...

۱ نظر:

Zahra گفت...: ای کاش آدمها فقط به حرف اکتفا نمیکردند و هر کسی از ظن خود یار دیگران نمیشد (قضاوتهای مخصوص جنس وطنی یا شاید همه آدمها ) چون علاوه بر شعر بالا هیچکس بدرستی از دل کسی خبر نداره چه حقیقی و چه مجازی ...; ۱۴ مرداد, ۱۳۹۰ ۱۴:۲۱

ارسال یک نظر

درباره‌ي نيم‌نگاه

این‌جا چنان که از نام‌اش پیدا است، چیزی جز «نیم‌نگاه»های من نیست: ایده‌هایی که اغلب دفعتاً به ذهن می‌رسند و بدون تأمل خیلی زیاد و شرح و تفصیل، (اما نه بدون منطق یا با منطق و استدلال سست) درج می‌شوند که از یاد نروند. به این امید که بعدها شاید حوصله و فرصتی برای تأمل و تحقیق بیش‌تر و شرح و بسط آن فراهم بیاید. گاهی هم تنها به اشتراک گذاشتن یک تجربه‌ی انسانی است که ممکن است دیگران هم تجربه کرده باشند، اما نفس روایت کردن و شاید خواندن‌اش از نظر من دلپذیر است.

درباره وبلاگ نوشتن:

* توضيح

* از نوشتن

* وبلاگ و تعمیم های ناروا