۰۴ آبان، ۱۳۹۰

ژانر

ژانر (1)
اين هايي كه به عنوان مستمع در سخنراني شركت مي كنند، و در بخش پرسش و پاسخ، ميكروفون را جلو مي كشند، و ده دقيقه ي تمام يك نفس حرف مي زنند. سر آخر نه سخنران مي فهمد كه سوال ايشان چي بوده (يا اصلا سوال داشته)، و نه بقيه ربط حرف هاي ايشان را با موضوع سخنراني متوجه مي شوند.

ژانر (2)
اين هايي كه توي يك جمعي كه از نظر  تحصيلات فرق چنداني با خودشان ندارند، با كلي احساس و اعتماد به نفس لب به سخن مي گشايند، و مثل ژورناليست ها چيزهايي را كه همه ميدانند به عنوان ديدگاه ها و تحليل هاي باارزشِ توليدشده توسطِ مغزِ مبارك شان در زرورقِ كلماتِ ظاهرا علمي، لحنِ كشدار و مكث هاي عاقل اندر سفيه مي پيچند، و هي وسط كلام شان واژه هاي انگليسي به كار مي برند و بلافاصله بعدش ترجمه ي فارسي اش را مي گويند كه بقيه خوب شيرفهم بشوند و پي به سواد ايشان ببرند!

ژانر (3)
سخنران هاي بسيار با شخصيت و محترمي كه ژانر (1) و (2) را با خوشرويي و احترام و شكيبايي تحسين برانگيزي تحمل مي كنند، و جواب تحقيركننده اي به شان نمي دهند. يكي شان را ديروز ديدم.

هیچ نظری موجود نیست: