دل ام گپ زدن با یک دوست قدیمی می خواهد، حرف زدن راجع به عمیق ترین حس ها و دغدغه ها و آرزوها، تلخ یا شیرین؛ فرقی نمی کند... حرف هایی که تکراری و مبتذل و هرروزه و فرمالیته نباشد، حرف خبرهای سیاسی و علمی و فرهنگی روز دنیا و «مملکت» و کار و زندگی و آدم های توش نباشد، سؤال و جواب های تکراری از پیش معلوم نباشد... و گاهی هم وسط اش پریدن به روایت رویدادهای ساده ی روزمره: شیرین کاری بچه ها، شوخی های سطحی با چیزهای دم دست برای تنوع ... و دوباره برگشتن...
خواسته ی زیادی بزرگی است؟!
۱ نظر:
منم همینطور!
ارسال یک نظر