درباره غذا: این بار خرمای پیارم

یک نوع خرمای خشک هست که اخیرا کشف اش کرده ام و الان که سرچ کردم دیدم گفته اند که از بهترین ارقام خرما است. من دیر کشف اش کردم، آن هم روزی که دوستی جایی تعارف ام کرد. خرما از آن خوردنی های ممنوعه ی سال های اخیر من است، در کنار خوردنی های خوشمزه ی دیگری مثل پسته و گردو که هر سه را خیلی دوست دارم ولی به خاطر حساسیتی که پوستم نشان می دهد مجبورم از آن ها صرف نظر کنم یا گاهی که می خریم به حداکثر یکی در روز اکتفا کنم! اما این عجب کار سختی است: جلوی چشم بودن خوراکی های خوشمزه و پرهیز کردن! گاهی یک خرما را به چهار قسمت می کنم و در طول روز  هر قسمت اش را با یک چای می خورم. از این کار نفرت دارم، اما لنگه کفش هم در بیابان نعمتی است! احساس مرتاض بودن یا مبتلا بودن به یک مرض سخت لاعلاج به ام دست می دهد وقتی این جوری چیزی می خورم. چاره ای نیست، وقتی دل به دریا می زنم و هوس بازی و ناپرهیزی می کنم، چند روز بعد آثارش پدیدار می شود، و آن قدر اذیت ام می کند که توبه کار می شوم. (علم پزشکی هم هنوز آن قدرها پیشرفت نکرده که بتواند حساسیت های ظاهرا ساده ی غذایی را درمان کند. حداکثر پیشرفت اش این بوده که به جای کلمه ی «اعصاب»، «استرس» را جایگزین کند و همه چیز را با آن تبیین کند:-) ). این جور مواقع، برای آن که از دیدن خوردنی خوشمزه، و نبرد خونین «میل» و «پرهیز» بگریزم، تنها دو راه حل وجود دارد: این که خوردنی مزبور را اصلا نخرم یا اگر توی خانه هست، جلوی چشم  نگذارم اش و توی ظرف مات یا کابینت یا قفسه ی دربسته ای بگذارم، «که هر چه دیده بیند، دل کند یاد»! خودآزارانه و ظالمانه است که  بگذارم دل ام شرحه شرحه بشود، که به دل ام چیزی را نشان بدهم که می خواهد و نباید بخواهد. دل آدم مستحق چنین شکنجه ی طاقت فرسایی نیست... اینجوری دل ام را در برابر ناکامی محافظت می کنم!