لبه ی تیغ

در زمانه ای که تحولات اجتماعی (تحصیلات بالاتر، رسانه های متنوع، روابط اجتماعی گسترده) کسب انواع اطلاعات، راه حل ها و وجهه نظرها را برای افراد مختلف آسان کرده، هرچه می گذرد بیش تر و واضح تر می بینم که وقتی از جزئیات کار و زندگی کسی مطلع نیستی (که اغلب نیستی)، قضاوت کردن و نسخه پیچیدن برای کسی که با تو درددل می کند دشوارتر و بیهوده تر می شود. کسی اگر درددلی با تو می کند معمولا نه به تحلیل های تو علاقه مند است، نه راه حل هات، و -خصوصا- نه قضاوت هات درباره ی افکار و سبک زندگی اش. فقط دنبال دست مهربانی است که اندکی از بار فشار روانی روی دوش  اش را بردارد و به زمین بگذارد تا او سبک بشود، و بتواند به راه اش ادامه بدهد. دست های همدلی ات اگر نایی دارد، بارش را کم کن.

این روزها که احترام به فردیت و شعور آدم ها اهمیت زیادی دارد، نسخه پیچیدن و راه حل دادن کار ظریفی شده است. حتی برای کسانی که به حسن نیت تو نسبت به خودشان باور دارند و تو نسبت به آن ها دلبستگی قلبی خاصی داری (به دلیل «خون» یا کیفیت خاص رابطه)، قضاوت و ارائه ی طریق کار ساده ای نیست. راه رفتن روی لبه ی تیغ است.